Branko Miljković

Branko Miljković rođen je 29. januara 1934. godine u Nišu i bio je jedan od najpoznatijih jugoslovenskih i srpskih pesnika u drugoj polovini 20. veka. Pored poezije, Miljković se bavio prevođenjem francuskih i ruskih književnika i pisao kritike i eseje.

1953. godine odlazi iz Niša u Beograd gde započinje sa studijem na Filozofskom fakultetu gde 1957. godine diplomira filozofiju. Kao student bio je član grupe neosimbolista, a i društvo su mu bili Ivan Lallić i Vasko Popa. Odbio je bilo kakve asocijacije i članstva u partiji što je uticalo na objavu njegovih pesama.

Jednom prilikom je Miljković za intervju objavljen u niškim Narodnim novinama 1960. godine izjavio:

"Čovek zagledan u svet ima pred sobom dve alternative: da oseti svoju ništavnost ili da se divi. Divljenje nas izjednačuje sa onim čime se divimo. Poeziju sam počeo da pišem iz straha…"

U Beogradu je tri godine pohodio redakcije časopisa gde nije nailazio na razumevanje. 1955. godine mu Oskar Davičo objavljuje pesmu "Delo" i time mu otvara vrata u svet pesništva, omogućuje objavu i u drugim časopisima drugih izdavača.

1956. godine objavljuje svoju prvu zbirku pesama "Uzalud je budim" koja postiže dobre rezultate kod kritičara i publike. Pesma "Uzalud je budim" je postala jedna od njegovih najpoznatijih pesama i svevremenski klasik.

Poznata dela i zbirke poezije: "Poreklo nade" (1960.), "Smrću protiv smrti", "Vatra i ništa" (1960.), "Krv koja svijetli" (1961.)

Uprkos mladosti, kritičari su brzo Miljkovića svrstali na sam vrh srpskih pesnika, a dobio je i jednu od najprestižnijih nagrada za vreme svog života - Oktobarsku nagradu.

Pesme iz njegovih ranih dana govore o uticaju francuskih simbolista Malarmea i Valerija, a vidi se i snažan Heraklitov uticaj filozofije. Njegova najpoznatija i najvrednija zbirka "Vatra i ništa" sadrži, osim elemenata natičke mitologije i elemente nacionalne mitologije i legenti koje, u to vrmee, skoro niko od pesnika nije utkao u sopstvene pesme. To posebno vidimo u zbirci "Utva zlatokrila".

Usled ličnih nesporazuma koje je imao sa par pesnika i prijatelja i zbog ljubavnih problema, Miljković 1960. godine napušta Beograd i odlazi raditi kao urednik Literarne redakcije zagrebačkog radija. Ovde, verovatno nezadovoljan načinom svog života, počinje da pije.

Po zvaničnoj verziji, u jednoj šumi pored Zagreba, u noći između 11. i 12. februara 1961. godine, srpski je pesnik izvršio samoubistvo. Bilo mu je 27 godina, a događaj, pa čak i 50 godina posle, izaziva mnoga pitanja i kontroverze gde neki misle da je njegovo ubistvo prouzrokovao tadašnji režim.