Aleksandar Sergejevič Puškin

Aleksandar Sergejevič Puškin bio je ruski pesnik, pisac kratkih priča, romanopisac i dramatičar koji slovi kao najveći ruski pesnik i utemeljitelj moderne ruske književnosti. Rođen 6. juna 1799. godine, aristokratskoj porodici, Puškin je pohađao školu u prestižnom carskom liceju u carskom selu od 1811. do 1817., gde je u dobi od 15 godina objavio svoju prvu pesmu i impresionirao čuvenog pesnika Gavrila Deržavina.

Sledio je tradicionalni aristokratski put karijere, preuzevši službu u inostranstvu u Sankt Peterburgu nakon diplomiranja, ali 1820. godine, kada je objavljena njegova narativna pesma "Ruslan i Ljudmila", proteran je iz prestonice zbog nekih svojih političkih subverzivnih pjesama. Puškin se uputio na jug prema sadašnjoj Ukrajini, severnom Kavkazu i Krimu i iz tih iskustava sačinio svoj takozvani "južni ciklus" pesama. Takođe, 1823. godine, Puškin je počeo da piše svoj roman u stihu Evgenije Onjegin.

Zbog presretnutog pisma, Puškin je proteran u Mihajlovskoe, posed svoje majke, gde će napisati pokrajinska poglavlja Evgenija Onjegina i istorijsku tragediju Borisa Godunova, koja je objavljena 1831. nakon pobune u decembru 1825, u kojoj je učestvovalo nekoliko Puškinovih prijatelja. Puškina je pomilovao car Nikola I i dozvolio mu da se vrati u Moskvu.

Tokom neverovatno produktivne jeseni 1830. godine provedene na posedu porodice Bordino u Nižnjem Novgorodu, Puškin je dovršio nekoliko radova, uključujući zbirku kratkih priča Priče Belkina. Sledeće godine se oženio proslavljenom lepoticom Natalijom Gončarov, dobio je lošu pravosudnu poziciju i vratio se u državnu službu.

Uprkos pritiscima svog društvenog i profesionalnog života, Puškin je nastavio umetničku produktivnost, objavljujući Evgenija Onjegina 1831. godine, pišući neke od svojih najpoznatijih kratkih priča i pesama. Obuhvaćen strogim cenzusom svog dela, povećanjem dugova i ličnim napadima, 1837. godine Puškin se borio u dvoboju sa Džordž d'Antesom, navodnim ljubavnikom svoje žene, i 29. januara 1837. godine umro od svojih rana.

Puškinovo najvažnije mesto u istoriji ruske književnosti duguje podmlađivanju ruskog jezika i književnih formi. Iz širokog, međunarodnog čitanja i poznavanja tradicionalne ruske kulture, Puškin je stvorio izrazito novi idiom koji je, kako je napisao romanopisac dvadesetog veka Vladimir Nabokov, spojio dubokost crkvenoslovenskog (klasični ruski), ukus francuskog tako popularnog sa ruskom aristokracijom i realizmom kolokvijalnog govora iz svih delova ruskog društva.

Štaviše, otvarajući količinsku temu savremenog društva književnom poduhvatu, otvorio je put legendarnom ruskom realističkom romanu iz devetnaestog veka. Takvi legendarni autori kao što su Leo Tolstoj, Ivan Turgenjev i Fjodor Dostojevski priznali su svoje nasleđe od Puškina, koji je, kako je napisao Maksim Gorki, za rusku književnost "početak početaka".

Tokom svog života napisao je mnoga dela zbog kojih je postao veoma cenjen književnik. Pisao je pesme, drame, pripovetke i lirske pesme. Njegova najpoznatija dela bila su "Kavkaski zarobljenik", "Kapetanova kći", "Evgenij Onjegin", "Braća razbojnici", "Cigani", "Belkine pripovetke" i "Ruslan i Ljudmila".