Oskar Davičo

Oskar Davičo jedan je od važnijih pisaca i pesnika srpske književnosti. Bio je značajni nadrealista, najmlađi u tom književnom izričaju, ali i najbolji od svih ostalih nadrealističnim pesnicima srpske književnosti.

Davičo je rođen 1909. godine u Šapcu u jevrejskoj porodici. U rodnom mestu je završio osnovnu školu, a gimnaziju u Beogradu. Još kao gimnazijalac je u reviji Nedjeljne ilustracije objavio svoju prvu priču. Studirao je u Parizu, na Sorboni i u Begradu, gdje je i diplomirao romanistiku. Za vreme studija je s Đorđem Kostićem i Jovanovićem izdavao listove Okno i Tragovi. Godine kad je diplomirao, objavio je svoje nadrealističke tekstove u zbirci "Četiri strane i tako dalje". Iste godine je objavio poetsku prozu "Anatomija".

Nakon diplome Davičo je neko vreme radio kao profesor književnosti u gimnaziji koju je i sam pohađao. U Šibeniku je bio suplent i predavao srpski i francuski jezik, a zatim je predavao francuski i u Bihaću, u državnoj gimnaziji. 1931. godine počeo je da izdaje nadrealističku reviju Nadrealizam danas i ovde. Tih godina Davičo je počeo da se zanima za društveno-politička pitanje u svojoj zemlji. Postao je član jugoslavenskog saveza komunista i posatao sekretar Mesnog komiteta u Bihaću. Sedeće godine je na toj funkciji uhapšen i osuđen na zatvor pet godina.

Nakon zatvora pa do Drugog svetskog rata živio je u Beogradu i Zagrebu. 1938. objavio je cikluse pesama "Tri zida", "Detinjstvo" i "Srbija". Objavio je i zbirku pesama "Pesme" koja je odmah bila zabranjena zbog svog, navodno, nemoralnog sadržaja. Zbog toga je nanovo uhapšen. Nakon što je objavio ciklus pesama "Hana", isključen je iz Partije zbog surađivanja s Krležom.

Kada je počeo Drugi svetski rat, uhićen je u Split i odveden u Italiju, pa na Vis. Za vreme rata bio je u Prvoj proleterskoj diviziji i 1944. sudelovao u oslobođenju Beograda. Iste godine postao je Sekretar Udruženja književnika Srbije. Neko vreme radio je kao novinar dopisnik, a onda počeo da se bavi isključivo novinarstvom.

Davičo je, unatoč zabranjivanju i uhićenjima, bio veoma cenjen i plodan pisac i pesnik. Za svoja književna dela dobio je čak tri NIN-ove nagrade, a za celokupno pesništvo dobio je Zmajevu nagradu 1959. godine. Sarađivao je s mnogim listovima, pisao za mnogo časopisa te surađivao s velikim književnicima s jugoslavenskih prostora. Njegovi romani i pesme prevedeni su na mnoge svetske jezike.

Pred kraj života Davičo se vratio u Beograd. Tamo je i umro 1989. godine.