Balada

Balada je prvobitno označavala narodnu pesmu koja je izvođena uz ples i muziku.

Osnovne osobine balade su iznenadan i neočekivan početak, jednostavan jezik. Priča u njoj je razvijena kroz dijalog i radnju, najčešće je sa tragičnom temom, ali postoje i one sa komičnom, u njima često postoji i refren.

Njena emocionalna boja je uglavnom lirska, mada balada često objedinjuje epsko, lirsko i dramsko načelo. Balada se uglavnom vodi za nekom životnom epizodom ili nekim događajem koji je značajan uopšteno. Događaji u baladi su ubrzani, dešavaju se jedan za drugim i vode ka tragičnom završetku. Događaji su intenzivno prikazani i neočekivano nam na površinu iznose strasti i osobine junaka, njihove sukobe i delovanja. Iz svega ovog proizilazi uzbudljiva i tajanstvena radnja.

Narator u baladi nije primetan, izostaju komentari. Opisi i detalji zbivanja svedeni su na minimum, dok u narodnim baladama uvek možemo pronaći stalne epitete i česta gradacijska ponavljanja. Motivacija i psihologija likova nije detaljna i duboko razvijena, jer je radnja veoma brza i dinamična.

U najvećem broju balada možemo pronaći internacionalne motive poput nesrećne ljubavi, roditeljskog uticaja na zaljubljene i uskraćivanje prava na ličnu sreću, nasilna udaja, zla maćeha, rodoskrvni greh, zla svekrva i druge.

Razlikujemo dve vrste balade, umetničku baladu pisane književnosti i narodnu, usmenu baladu:

Narodna balada se pojavljuje još u 4. i 5. veku, a najpoznatija je “Pesma o Hilderbrandu” nastala oko 800. godine. Ove balade su se usmeno prenosile, oslanjale su se na sage gde se u osnovi radnje nalazi težnja ka očuvanju časti glavnog junaka. Kompoziciono sastavljena je od malog broja scena i likova, fabula nije iznesena hronološki i naglašavaju se najdinamičniji segmenti dramatičnog dijaloga. Poznata je engleska balada “Juda” koja potiče iz XIII veka i govori o izdaji Hrista. Smatra se da su Engleska i Škotska kolevke balade i čuvaju njene izvorne oblike. Značajna je epski stilizovana balada o odmetnicima “Robin Hud”, kao i mnoge sitorijske balade. Balade su vezane u strofe sa refrenima i pevane su uz muzičku pratnju.

U slovenskim književnostima, kod zapadnih slovena su pretežno lirske, dok su kod južnih je jednaka lirska i narativna komponenta, a rima izostaje. Proučavanjem folklora došlo se do zaključaka da su balade uglavnom prenosile žene i one su govorene iz ženske perspektive. Zbog toga one i pevaju o ljubavi, o sudbini žene pa su obojene emocijom. Najstarije balade zabeležio je Petar Hektorović “Ribanje i ribarsko prigovaranje”, pisane su dugim stihom, bugarštice. Najpoznatija je “Marko Kraljević i brat mu Andrijaš”, sa biblijskim motivom bratoubistva. Jedan od najstarijih jeste “Erlangenski rukopis”.

Srpske balade su veoma značajne za književnost. Poznate širom Evrope zahvaljujući “Hasanaginici” koja je prevođena i objavljivana na mnogim drugim jezicima. Srpske balade ispevane su u osmercu ili desetercu. Neke od njih jesu sačuvale gradaciju i trostruku sižejnu strukturu sa emocionalnom tenzijom. Sadržina ovih balada je vezana za istorijske uspomene i davna verovanja. U njima pronalazimo i elemente epske fantastike, tragove paganskog osećanja jedinstva sveta i čoveka, i sve se to javlja kao sudbinska neminovnost ili kob.

Prema sižejno-tematskim merilima razlikujemo mitološke balade (stara verovanja, kult, magija), legendarne balade (suprostavljanje mitološkom pogledu na svet, insistiranje na hrišćanskom pokajanju), istorijske balade (u njima se govori o individualnom i porodičnom sukobu uslovljenih istorijskim okolnostima), porodične i ljubavne balade (odnos među bližnjima, ljubavi), junačke i druge balade.

Umetnička balada je za razliku od narodne različita u romanskim i germanskim zemljama. U romanskim ima čvrstu formu i refren i razlikujemo veliku i malu baladu. Velika sadrži trideset pet stihova raspoređenih u tri decime sa rimom i jednom kvintom, refren se nalazi na kraju svake decime. Mala je pisana u osmercu i sadrži tri oktave i kvintu na kraju. U Španskoj književnosti baladi bi odgovarala romansa. U Nemačkoj i Engleskoj su nastajele pod uticajem narodnih balada. Najpoznatiji pisci balada su Johan Volfgang Gete “Ribar”, “Mrtvački ples” i Pevač”, Fridrih Šiler, Hajnrih Hajne, dok su u Engleskoj poznate Koltridžova “Pesma o starom mornaru” i  balada Džona Kitsa “La Belle Dame Sans Merci”. Istovremeno se umetnička balada pojavila i u slovenskoj književnosti, Aleksandar Sergejevič Puškin, Laza Kostić, Jovan Jovanović Zmaj, Franc Prešern.

U 20. veku pojavljuju se nove podvrste balada, kao obnova pisane. To su socijalna, humoristička i angažovana pripovedna pesma. Balada je značajna i za razvoj muzike, prisutna je u bluzu, fadu, rebetici, a posebno je nalazimo u stvaralaštvu Boba Dilana, Džoane Biz, a u srpskoj muzici kod Đorđa Balaševića.