Sveto pismo ili Biblija deli se na Stari zavet i Novi zavet. Starozavetne knjige obuhvaćaju vreme od nastanka sveta sve do rođenja Isusa Hrista, a novozavetne vreme nakon njegova rođenja, kada se opisuje i tadašnja politička, ekonomska i duhovna situacija. Biblija dolazi iz umanjenice grčke reči he biblos, što znači svezak ili knjiga, a množina te reči glasi biblia, što Bibliju definiše kao knjige.
Biblos se nekada zvala stara Fenička luka, koja se nalazila severno od današnjeg Bejruta u državi Libanon. U vreme kada je luka Biblos postojala, bila je glavno trgovačko središte Feničana, a oni su bili glavni u trgovini pisaće robe te začetnici alfabeta. Zato je logično da su Grci upravo po toj luci nazvali pergamente koji su sadržavali pisane reči, jer je upravo je luka Biblos bila epicentar pismenosti naših naroda i vera.
Biblija je pisana u razdoblju od 10. veka pre Hrista do 1. veka posle Hrista. Imala je više autora za koje se smatra da su bili samo sredstvo preko kojih je Bog zapisivao zakone za svoje vernike. Zato je Biblija, kao skup religioznih svezaka, sveta knjiga za Jevereje i Hrišćane, za svakog na svoj način. Jevreji doslovno tumače Bibliju i u njoj traže dublji smisao reči, kao temelj za njihove propovedi. Ipak, u današnje vreme prihvataju i neke znanstvene činjenice, primerice one koje su dobivene arheološkim pronalascima, te prilagođavaju svoja tumačenja. Time se približavaju hrišćanskom tumačenju Svete knjige.
Hrišćani, s druge strane, imaju nekoliko načina ne koje tumače Sveto Pismo. Tumačenje Biblije započelo je početkom 2. veka. Tada se ona alegorijski tumačila od strane pripadnika aleksandrijske škole. Bibliju je doslovno tumačila antiohijska škola, a skolsatika iz srednjeg veka razvila je nekoliko tumačenja. U njih se ubraja i alegorijsko i doslovno, zatim moralno i mistično. Pri tumačenju Biblije katolici se drže Crkvenih doktrina, dok protestanti prilikom tumačenja više koriste subjektivnost.
U Bibliji pronalazimo istorijske zapise i književna dela, te zapise o životima drevnog Egipta i cele Mezopotamije. Ipak, Biblija nije samo to. Mnogi misle da sadržava zapisanu Božju reč. Ona je poput naputka za moralan i pravedan život dostojan Boga, koji se smatra čovekovim Stvoriteljem. Ona je uz sve to u spomenik čovječanstva, pisac istorije i temelj Evropske kulture.
Iako možemo pronaći Bibliju napisanu na mnogim jezicima, smatra se da ona nema prevode, nego prepise knjiga. Oni se nazavaju tekstualnim svedocima. Kad takvih prepisa naučnici svojim metodama nastoje da prirede što je više moguće izvoran tekst onom prvom, kako bi u svim svojim karakteristikama mogao da nalikuje izvorniku i kao takav se čitao i tumačio.
Dok je za Hrišćane cela Biblija sveta, Jevreji smatraju da su svete samo knjige koje su pisane na aramejskom i hebrejskom jeziku u razdoblju do Hristova rođenja. Te knjige nazivamo protokanonskim knjigama ili knjigama prvih načela tj. zakona jer one sadrže prva Božja načela. Knjige Starog zaveta pisane na grčkom jeziku nazivaju se deuterokanonskim knjigama, pošto deuter na grčkom znači drugi. Takve knjige su 1. i 2. knjiga o Makabejcima, Tobija, Knjiga Sirahova, Knjiga o Juditi, Knjiga Mudrosti, delovi Baruhove, Danielove i Esterije knjige, te Jeremijino pismo. Ove knjige deo su samo katoličkog kanona.
Stari zavet sadrži 46 knjiga koje su podelene u pet celina i to Petoknjižje, Istorijske knjige, Psalme, Mudrosne knjige i Proročke knjige. Novi zavet obuhvata 27 knjiga: četiri jevanđelja, Dela apostolska, 21 poslanica i Otkrovenje (Apokalipsa).
Biblija je i danas najprodavanija knjiga svih vremena.
Analiza dela:
Autor: V.B.
Ostavite odgovor