Stefan Lazarević

Despot Stefan Lazarević (poznat i kao Stevan Visoki) je jedna od najistaknutijih ličnosti književnog i političkog života srednjovekovne Srbije. Rođen je u Kruševcu, 1377. godine u kneževskoj porodici i naslednik je dinastije Lazarevića.

Kao sin kneza Lazara i sam sa svojom titulom kneza od 1389. do 1402. godine, preuzeo je vladavinu Srbijom od 1402. do 1427. godine. Bio je jedan od najboljih vojskovođa i vitezova u svoje vreme, a literarna dela su ga učinila jednim od najpoznatijih i najvećih srpskih autora u srednjovekovnoj Srbiji.

Kao vitez i ratnik prošao je mnoga bojna polja i ratišta, od Angore do Rovina. Plovio je morima, upoznao crkvene velikodostojnike i vladare, video i naučio mnogo, upoznao načine života i kulture drugih zemalja, stekao velika iskustva. Imao je radozano duh i mnogo je učio samo da bi pomogao svojoj zemlji.

U svom porodičnom domu je stekao već zavidno obrazovanje, pisao je i govorio srpskoslovenski jezik, poznavao latinski, znao grčki- Bio je veliki poznavalac umetnosti i ljubitelj pisane reči. Posedovao je znatnu biblioteku, a oko sebe je okupljao učene ljude, prepisivače i pisce, doprineo prevodima knjiga osnivanjem Resavske škole.

Stefan Lazarević, ne samo da se brinuo o prevodima raznih dela, on je sam stvarao i originalne rukopise. Najpoznatija su Slovo ljubve, Natpis na mramornom stubu na Kosovu i Pohvalno slovo knezu Lazaru. U svim njegovim spisima preovladavaju otvoreni pogledi na svet i svetovni motivi.

Slomio je otpor vlastele, a periode mira u Srbiji iskoristio da bi svoju zemlju osnažio na vojnom, kulturno, ekonomskom i političkom polju. 29. januara 1422. godine obajvio je "Zakon o rudnicima" kojim se uređuje najveći tadašnji rudnik na Balkanu čime ujedno i pojavača razvoj rudarstva i tokom njegove vladavine unapređuje Srbiju koja postaje najveći proizvođač srebra u Evropi.

Umro je 29. jula 1427. u Crkvinama, a sahranjen u manastiru Koporinu što je zvanično potvrdila i Srpska pravoslavna crkva.