Ivan V. Lalić

Ivan V. Lalić rođen je 8. juna 1931. godine u Beogradu gde je proveo sasvim bezbrižno detinjstvo. Roditelji su mu obezbedili guvernantu Nemicu od koje je naučio i prvi strani jezik. Uzimao je časove violine od kojih ubrzo odustaje jer je više voleo da svira klavir, ali ga je muzika zauvek definisala.

Od malena je čitao i pisao pesme, a kako je bio boležljiv, često je leta provodio u Divčibarama u porodičnoj kući koje postaju mitski pejzaž u pesmama o detinjstvu.

Početkom Drugog svetskog rada, naprasno se prekida i njegovo detinjstvo i kao i mnoge porodice iz Beograda i njegova porodice kreće u beg. Jedan period života proveo je u Teočin selu dok mu otac nije bio uhapšen i poslan u logor na Banjicu. Za Ivana se brinula njegova majka, čija bolest (tuberkuloza) ubrzo postaje više primetna.

Posle smrti majke, Ivan odlazi ocu u Zagreb gde upisuje II mušku gimnaziju koju završava 1949. godine. Upisuje Pravni fakultet u Zagrebu na kojem je diplomirao 1955. godine. Posle odsluženja vojske u Karlovcu, 1956. godine Ivan upisuje Filozofski fakultet odeljenje za komparativnu književnost gde je odslušao samo 2 semestra.

1956. godine oženio se Brankom (Tatjanom) Kašnar, ćerkom poznatog lekara Stjepana Kašnara, s kojom je živeo u Zagrebu. Radio je na Radio Zagreb kao urednik za književnost, a sa Brankom učestvuje u kulturnom i književnom životu Zagreba. Pisao je pesme još od 1948. godine, a počeo da ih objavljuje 1952. godine. 1955. godine objavljuje svoju prvu zbirku pesama "Bivši dečak", a već sledeće godine objavljuje zbirku "Vetrovito proleće".

Branka je, po njegovim rečima, bila "duh iza mojih pesama", pa počinje da objavljuje i zbirke sa ljubavnim pesmama kao što su "Rimska elegija", "Rimski kvartet", "Jer si ljubav", "Mesta koja volimo" i "Ljubav". Sve njegove ljubavne pesme su posvećene njoj Branki ili kako ju je od milja zvao "Brančetu".

1961. godine dobiva poziv da radi kao sekretar u Savezu književnika Jogoslavije pa se seli u Beograd. Ta ista godina je za njega značajna i po objavljivanju svoje knjige "Vreme, vatre, vrtovi" u kojoj uobličuje svojih prvih pet knjiga, a koja je "svojevrsni obračun sa prvom fazom sopstvenog pevanja".

1993. godine menja posao i počinje da radi kao urednik u "Nolit" izdavačkom preduzeću iz koje odlazi i u penziju.

Svojim delima je zauzeo jedno od najznačajnijih mesta u savremenoj srpskoj poeziji, a najpoznatije su već pomenuta "Vremena, vatre, vrtovi", "Izabrane i nove pesme", "Smetnje na vezama" i "Strasna mera".

Tokom života, zajedno sa Brankom, prevodio je neke od najznačajnijih autora nemačke, američke, engleske i francuske poezije - Pjer Žan Žuva, Emili Dikinson, Vitmena, Johana Volfganga Getea, Helderlina, T. S. Eliota, a zbirkama koje je objavio ispunio je svoju "službu" prema pevanju i poeziji i dosegao sopstvene pesničke vrhove. Nagrađivan je mnogim nagradama kao i nagradom "Meše Selimović", nagrade "Vasko Popa", Internacionalne književne nagrade Kozope sGogo, Oktobarske nagrade Beograda i mnoge druge.

Ivan V. Lalić umro je 27. jula 1996. godine od srčanog udara.