Aleksandar Popović

Aleksandar Popović rođen je u Ubu, 20-og novembra 1929. godine, umro je u Beogradu 9-og oktobra 1996. godine. Popović je bio jedan od najznačajnijih srpskih dramskih pisaca.

Najviše je pisao komedije i satire, a uspešno se bavio i drugim žanrovima, pa je iza sebe ostavio bogat opus drama za decu, scenarija za televizijske drame i serije.

Za dramska dela osvojio je mnogobrojne nagrade, a pozorišne predstave rađene po njegovim tekstovima postale su zaštitni znak mnogih pozorišta. Napisao preko 50 pozorišnih komada.

U Beogradu je završio Treću mušku gimnaziju. Nakon Drugog svetskog rata odmah se oženio i morao je raditi razne fizičke poslove kako bi izdrćavao porodicu. 1948. godina, kada mu se žena zaposlila u pozorištu u Rijeci, napisao je svoj prvi roman i bio kandidat za člana Udruženja književnika Srbije, ubrzo je uhapšen pod optužbom da je inform birovac, nakon čega je proveo pet godina na Golom otoku, a čak pet meseci u samici.

Po povratku sa Otoka radi razne poslove, ali se vraća i pisanju. PŠokrenuo je privatne novine Zapisi, a uz pomoć Duška Radovića počeo je da radi na Radio Beogradu, a zatim i na televiziji.

Početkom 60-ih godina postaje član Udruženja književnika Srbije, da bi mu prva pozorišna predstava bila odigrana u Ateljeu 212, u decembru 1964. godine. Nakon toga je nekoliko godina živeo u Njujorku, dobivši Fordovu stipendiju usavršavao se tamo.

Po povratku u Beograd osnovao je neformalnu teatarsku grupu u Barutani kod Kalemegdana. Dobijao je mnoge nagrade i priznanja, a 1996. godine je proglašen za ličnost godine.

Neka od njegovih najvažnijih dela su: Ljubinko i Desanka, Mrešćenje šarana, Tamna je noć, Sudbina jednog Čarlija, scenario za prvih deset epizoda emisije Na slovo, na slovo i druge.

Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.