Ivan Goran Kovačić

Ivan Goran Kovačić rođen je 21. aprila 1913. godine u Lukovdolu, malom selu u Gorskom kotaru gdje je pohađao osnovnu školu, a s deset godina odlazi u Karlovac kako bi nastavio školovanje u gimnaziji, a 1926. godine u Zagrebu.

Prvi koraci u književnosti desili su se 1929. godine delom “Ševina tužaljka”, crtica koja je izašla u listu “Omladina”. Zajedno s još dvojicom pesnika Hitrecom i Juričićem 1932. godine objavio je izbor pesama koje je napisao dok je išao u gimnaziju.

Godine 1932. je maturirao i upisao se na studije slavistike, ali je nakon samo šestog semestra napustio fakultet i posvetio se novinarskom i književnom radu zahvaljujući kojem je osigurao egzistenciju.

Godine 1936. je izašla njegova prva samostalna knjiga, zbirka novela “Dani gnjeva”. Iste godine je dobio posao novinara, a ubrzo je postao urednik rubrike za kulturu, u Hrvatskom dnevniku i u Novostima. Neko vreme je djelovao i u političkim vodama kao pristalica Hrvatske seljačke stranke.

Tokom uspostavljanja NDH, tadašnje vlasti ga šalju da radi kao upravnik pošte u Foči, ali na kraju ne odlazi jer ga Tin Ujević zadržava da radi s njim u Hrvatskom izdavačkom bibliografskom društvu, zbog čega ostaje u Zagrebu. Krajem 1942. godine zajedno s Vladimirom Nazorom odlazi u partizane. Pretpostavlja se da su ga 12. avgusta 1943. godine ubili četnici negde u blizini Foče gde je trebao da radi kao deo tadašnje vlasti iz NDH.

Grob je ostao nepoznat, a mnogi su u tome videli povezanost između dela “Moj grob” i poeme “Jama”, posthumno objavljene 1944. godine u Italiji. Zbog prerane smrti Ivan Goran Kovačić je postao legenda, a to se na kraju odrazilo na sva njegova književna dela. U čast ovog velikog autora svake godine se u rodnom mestu Lukovdolu u Gorskom kotaru, održava manifestacija poznatija kao Goranovo proleće.

Napisao je “Dani gnjeva”, knjigu koja se sastoji od sedam novela: “Sedam zvonara Majke Marije”, “Probuđeni djedovi”, “Smrt u čizmama” itd… Spomenute novele održavaju socijalni angažman i povratak realizmu, što se tridesetih godina 20. veka smatralo zaštitnim znakom hrvatske proze.

Socijalni motivi se pojavljuju i unutar štokavske poezije “Vjetar u šumi”. Štokavski standard je poslužio kao osnova za ostala dela poput: “Ognji i rože”, kajkavska zbirka koja je nastajala u periodu između 1936. i 1942. godine, ali kako nije dovršena sadrži 36 tekstova podeljenih na 11 ciklusa.

Napisao je još: “Za našu djecu”, “Eseji i ocjene”, “Sveti psovač”, “Novele iz lukovdolskog zavičaja”…