"Antologiju novije srpske lirike" sastavio je, i po svom ukusu stvorio, književni kritičar Bogdan Popović. Predgovor je napisan o Uskrsu 1911. godine. Kako je i sam urednik rekao "Antologija" je sastavljena "od početka do kraja, u cilju i po merilima čisto estetičkim". Bez obzira na književnu i kultirnu istoriju koja je iznedrila svoja pravila, urednik je birao pesme … [više]
Bogdan Popović
Bogdan Popović je bio jedan od najznačajnijih srpskih književnih kritičara i esejista. Rođen je u Beogradu 1863. godine.
Pošto je završio studije na Velikoj školi u rodnom gradu i pariskom Filozofskom fakultetu, 1893. godine, postao je profesor Visoke škole koju je završio, da bi 1905. sa prerastanjem Velike škole u univerzitet i postao i univerzitetski profesor. Tokom 1914. godine postao je i redovni član Srpske akademije nauka i umetnosti.
Književnošću počinje da se bavi rano, još sa dvadeset godina. Najznačajnije je pokretanje časopisa "Srpskog književnog glasnika" 1901. godine. Pored časopisa Bogdan Popović je pokrenuo i stvaranje PEN kluba, Durštva za žive jezike i književnost. Bogdan je poznavao devet svetskih jezika. Njegov odnos prema srpskoj književnosti najvidljiviji je u "Antologiji novije srpske lirike" objavljenoj u Zgrebu 1911, a zatim u Beogradu 1912. godine, gde iznosi svoje stavove o pesništvu. Najviđe mu je zamerano što pojedine pesnike nije uvrstio u zbirku, a svakako je najpoznatiji Vladislav Petković Dis.
Objavio je i kritike "Ogledi iz književnosti i umetnosti I" 1914. godine, "Ogledi iz književnosti i umetnosti II" 1927. godine, "Bomarše" 1925. godine, "Članci i predavanja o književnosti, umetnosti, jeziku i moralu" 1932. godine.
Poznat je i kao prva ljubav Drage Mašin. Često su se sastajali u klubu književnika, gde je Draga često navraćala. Меđutim, želje Draginih roditelja odvešće je daleko od Popovića.
Čuveni književni kritičar umro je 1944.godine. Bavio se i likovnom kritikom.
O ličnosti Bogdana Popovića, njegovom karakteru i stavovima prema književnosti, umetnosti i životu uopšte, naročito je obimno i pažljivo pisao Branko Lazarević, u eseju "Bogdan Popović".