Fikcija u najširem smislu predstavlja izmišljenu, zamišljenu stvar. U naučnom mišljenju fikcija je pretpostavka čija se neverovatnost i nemogućnost uviđa, ali je veoma bitna za istraživanje. Fikcija je izmišljanje, stvaranje uz pomoć stvaralačke zamisli, imaginacije u književnom delu. Sama reč fikcija potiče od engleske reči fiction što znači izmišljotina i od latinske reči fingere što znači tvoriti, stvarati.
Književna proza se može podeliti na dve velike grupe: popularnu fikciju ili zabavnu književnost, na primer, naučna fantastika, detektivski roman i slično. Umetničku fikciju, koju pronalazimo u romanima Virdžinije Vulf i M. Prusta
U engleskoj i američkoj kritici fikcija se deli na osnovu broja reči koje obuhvata. Tako bi priča imala 2 000-7 500, novela 17 500-60 000, a roman 60 000- 200 000 reči. U istoriji književnosti fikcija obuhvata bajke, romanse i epove, odnosno sva ona dela čija sadržina obiluje elementima fantastike. Tako fikcija obuhvata i druge vidove umetnosti i zabave, kao što su filmovi, igrice, pozorište, strip i drugo.
U teoriji književnosti fikcija obuhvata svaku upotrebu reči u cilju stvaranja književnosti i po tome se razlikuje od drugačijih upotreba jezika ili verbalnih tvorevina. Tako se i upotrebljava kao sinonim za celokupnu književnost, i dramu i poeziju. Tako označava pripovedanje, odnosno izmišljanje, bilo da je reč o prozi ili stihu.
Suprotna fikciji jeste fakcija u kojoj se iznose činjenice i iskazi koji su stvarni. Fikcija, izmišljanje je rezultat rada piščeve mašte, koja postaje uverljiva i verovatna pošto se zasniva na stvarnosti. Sva umetnička književna dela stvaraju se na osnovu piščeve stvaralačke mašte koja se temelji na piščevom poznavanju života i piščevog iskustva. Zahvaljujući stvaralačkoj mašti pisac može da stvara i realan i zamišljen život.
U nauci književnosti bitan je odnos između fikcije i stvarnosti. A. Ričards posmatra fikciju ka emotivni jezik čije su rečenice odraz našeg stava i osećanja. Nasuprot njemu stoji referencijalni jezik čija se istinitost dokazuje činjenicama iz stvarnosti.
Uvodi se distinkcija između fiktivnih likova, scena, događaja koje je pripovedač opisao i onoga što sam pripovedač iznosi ka svoj stav o životu. Takav primer nalazimo u Tolstojevom romanu “Rat i mir” gde pripovedač u nizu poglavlja prekida fabulu i iznosi nam svoju filozofiju istorije.
Fikcija se u modernom svetu veoma razvila i veliki broj autora kroz kompjuterske igrice ili kroz različite književne forume stvara i razvija jednu beskonačnu priču. Po nekima to je dokaz da je fikcija osnovni deo ljudske kulture, i ne samo to, nego i potreba, sposobnost njenog stvaranja jedno su od osnovnih odlika čoveka.
Ostavite odgovor